Кој ебен ден еј...јебем ти саботата. Се будам ко идиот во 4 попладне, за да видам дека некои будали се спукале на плоштад, неспособни овци предводени во абис, во пропаст. Исто како финтата на Итар Пејо, скокајте мариовци, вуна...Скокајте сељандури..
Но, искрено веќе тоа ми има станато како секојдневие. Едните ги нарекуваат другите едноумни, а третите се предавници, голема работа. На западу ништо ново.
Но мораше ли бе...мораше ли да се појави од никаде, во ниедно време, да ме потсети на болка? Да ми каже зборови кои што не сакам да ги чујам. Да ми каже работи кои што знае дека ќе ме повредат. Зашто? Толку ли заслужувам? И сега? Што сега? Што беше поентата? Што сакаше да постигнеш? Мада и ја глуп...искрен. Наивен. Ако, така ми треба. Глуп, милион совети даваш на другите, себеси барем да се послушав.Ах...ќор. ЌОР!
Не останува изгледа ништо друго... само спас во песна да се бара, и солзи да се исушат.
Колку само песнава ме потсеќа на денешниов ден...колку само изгледа дека е испеана од моја уста...
No comments:
Post a Comment